23 dni x 3,6 km

Ścieżką rowerową do osiedla Stałego, potem przez kamieniołom, gdzie prace przy rewitalizacji powolutku postępują ale widać efekty. Podjeżdżam na skarpę bazy nurków a potem zjeżdżam do Ciężkowic, trochę asfaltu i już jestem w lesie nieopodal rezerwatu.
Pierwsze dwa największe stawki objeżdżam wokoło, decyduje się też na drugą pętlę, w połowie której dostrzegam mało uczęszczaną ścieżkę prowadzącą dalej wzdłuż doliny. Początkowo wąziutki singielek dobry do jazdy, ale czym dalej tym bardziej zarośnięta ta dróżka, co jakiś czas gdy dolinka się zwęża jest w jej dole jakaś kładeczka czy inna prowizorka z kilku uciętych drzewek.
Ja nieprzerwanie trzymam się południowej krawędzi, bo po drugiej stronie najprawdopodobniej trafię na znane mi już tereny, a jazdę po znanych raczej w tej chwili zapragnąłem eksplorować. Szybko jednak zmieniłem zdanie gdy po drugiej stronie widziałem trawersik, ale był on słaby a na dodatek nie było po tej stronie sensownej ścieżki przy krawędzi, więc nie chcąc się wracać pojechałem tym co było i dojechałem do oklepanej ścieżki pożarowej niestety. Na skrzyżowaniu dłuższa chwila namysłu gdzie by dziś jeszcze zajechać, padło na mikro trasę super flow w kamieniołomie przy osiedlu Skałka. Wróciłem się do Ciężkowic, później czarnym szlakiem do Byczyny. Podjechałem na górę Grodzisko skąd już blisko do tego kamieniołomu. Przyjechałem i widziałem zachodzącą tarczę słońca, wspomniałem sobie ciepłe początki lata i miejsce na horyzoncie gdzie ówcześnie słońce zachodziło - szybko zleciał ten czas i strasznie licho został on spożytkowany na rower, smutno z tego powodu. Na otarcie łez ruszyłem przez ten kamieniołom w dół, ale by się nacieszyć musiałbym tak ze trzy razy. Ponieważ spodziewałem się, że szybko się ściemni to pojechałem krótko główną drogą w stronę centrum Jaworzna, odbiłem w stronę Podłęża i żółtym szlakiem do osiedla Stałego, gdzie została mi tylko ścieżka rowerowa i odrobinę zwykłej drogi do domu.

U siebie na miejscówce, przez most kolejowy nad Przemszą i terenem pod Fashion House, troszkę asfaltem i znów terenem na hałdę na Jęzorze. Park Lotników i ścieżką rowerową do domu.

Miejscówka u mnie, Kępa Bagieniokowa, leśniczówka i do domu.

Kolejny dzień urlopu w Wilczej i kolejna enduro miejscówka u Czechów. Dojazd nie sprawił problemów, miejsce parkingowe znaleźliśmy jakieś 2km od samego centrum ścieżek, nie wiedzieliśmy że będzie przy nim będzie gdzie zostawić samochód.
Aby rozpocząć zabawę na zjazdowych ścieżkach trzeba nam dotrzeć na górę, początek to zwyczajny terenowy podjazd gdzie zmieści się nawet samochód, dopiero nieco wyżej zaczyna się przygotowany szlak o nazwie Trial Dr. Wiessnera, który jest trawersem. Na samym początku tego szlaku atrakcja w postaci przeprawy przez strumyk, później kręcąca się ku górze ścieżka prowadząca przez las, miejscami wychodzi na odkryty teren skalny gdzie jedziemy po specjalnie przygotowanych kładkach. Blisko końca tego szlaku w mocnym cieniu znajduje się źródełko wypływające ze skał, można z niego pić bez obaw - wypróbowane.






Wyżej trochę zaskoczeni, bo przyszło nam kręcić po asfalcie, ale nie było go wiele. Na pierwszy ogień coś prostego, zielony szlak. Jest troszkę techniczny, problemem jest utrzymać dobre tempo. W połowie zjazdu szlak się kończy i rozpoczyna kolejny o nazwie Sjezdy, porównałbym go do tego co można spotkać w Beskidach, ciut klasycznej rąbanki, trochę korzonków i sporo szybkich zjazdów dzidą w dół przerobionych na długiego singla.



Jesteśmy na dole, musimy ponownie podjechać na górę trasą Dr. Wiessnera. Jest na tyle urozmaicona, że się nie nudzi nam. Spotykamy chłopaków z polski, z którymi gadaliśmy na samym początku gdy Krzysiek podpytywał o szczegóły co gdzie i jak, postanowiliśmy dołączyć do nich gdyż jadą na słynnego Super Flow.


Podjazd taki sam, tylko trzeba zaatakować jeden stromy podjazd, który właściwie trzeba w znaczącej części wypchać. Jesteśmy chyba na najwyższym punkcie ścieżek w Rychlebach, zanim wspomniany Super Flow czeka nas Wales - techniczny szlak z dużą ilością naukładanych kamieni, generalnie jest czad chociaż ja nie daję rady jechać tak szybko jak reszta. Dojeżdżamy do kładki widokowej z której są spoko widoczki, a zaraz za kładką wyzwanie w postaci technicznego uskoku. Miałem opory ale udało się zjechać ten element.


Przed Super Flow jest zbudowana drewniana brama, która sugeruje już pewną wyjątkowość tego szlaku. Zanim ruszymy odpoczywamy i posilamy się, spoglądamy też w mapę aby ogarnąć inne możliwości przy kolejnej pętli.



Ruszamy, pierwsze obroty korbą troszkę pod górkę, są dwie bandy ale coś jest nie tak, przecież to w ogóle nie jest zjazd tylko jakaś ścieżka na lekkim podjeździe która udaje coś na co czekaliśmy. Okazuje się, że zjazd zaczyna się 200m dalej natomiast drewnianą bramę postawili na skrzyżowaniu aby bez domysłów było wiadomo gdzie jechać.
I zaczęło się, czułem jak prędkość wciska mnie w bandy które pojawiały się co chwila w dołach między lekkimi wzniesieniami, aż się bałem czy na grzbietach nie stracę kontaktu z podłożem bo przejeżdżało się po nich na lekkim łuku i na spadku zaraz się kładłeś do bandy. Radocha była niesamowita ale szybko się skończyła. Zgodnie z mapą trzeba jechać jakimś szutrem, który trochę psuje cały urok bo co to za super ścieżka, która jest poszarpana na fragmenty. Po jakimś kilometrze z małym podjazdem widać odbicie w las. To co tam było przerosło moje oczekiwania, opisany wcześniej fragment był jedynie przedsmakiem przed właściwą częścią. Dużo zakrętów i nawrotów z wysokimi bandami, pomiędzy nimi świetne proste z jakimiś miejscami do wybicia lub przypompowania... tak długi jest ten szlak, że robimy przerwy bo siłowo nie wyrabiamy tyle zakrętów nawijać rowerem. W niższej części jest możliwość odbicia do centrum ścieżek by szybciej ruszyć na podjazd ale jedziemy dalej. Ten fragment ma już zdecydowanie mniejszy spadek ale więcej krótkich zakrętów występujących jeden za drugim, więc jedzie się szybko zagęszczonym w zakręty slalomem by nie wypaść z wąskiej ścieżki i przywalić w drzewo.
Koledzy jeździli już od rana i mają już więcej kilometrów za sobą dlatego decydują się zrobić mniejsza pętlę, natomiast my mamy apetyt na powtórkę Walesa i Super Flow więc się odłączamy. Oszacowaliśmy czas jaki zejdzie nam ta pętla i wyszło, że aby zrobić chociaż jeszcze małą po tej, to nam go nie wystarczy. Dlatego będzie to ostatnia pętla, podjazd zrobimy na luzaku a nadmiar czasu wykorzystamy na robienie zdjęć. Jedziemy dokładnie tak samo jak z chłopakami, na kładce widokowej na Walesie zostajemy na dłużej i odpoczywamy, jest fajnie chociaż przydałoby się słońce, które przy poprzednim razie tu jeszcze świeciło a teraz jest już za drzewami.



Zdecydowanie mogę powiedzieć, że single pod Smrekiem mają się słabo w porównaniu do Rychlebskich ścieżek pod względem emocji i flow, tam raptem jeden szlak był w stanie dorównać temu co średnio znajdziemy tutaj. Smrek jest fajny bo jest i płynny i trochę interwałowy, przede wszystkim niewymagający technicznie, ale takiego łubudubu jak w Rychlebach tam nie znajdziecie. Dobrze, że te miejsca odwiedziliśmy w takiej kolejności a nie odwrotnej, bo inaczej na Smreku byśmy się nudzili.

Podczas urlopu w Wilczej wykorzystujemy okazję i jedziemy na słynne single znajdujące się tusz przy granicy z Czechami za Świeradowem Zdrój. Był to mój pierwszy raz na tego typu przygotowanych ścieżkach i byłem mega zadowolony z jady po nich. Nie sposób opisać ile frajdy dawało śmiganie z dużą prędkością po zakrętach i muldach. Było kilka śmiesznych sytuacji, jedna to spotkani niemieccy emeryci (pan i pani), którzy nie wiedzieli, iż po tych ścieżkach nie można spacerować, gdy wypadliśmy zza wzniesienia dziadzio ostrzegawczo krzyczał "ACHTUNG ACHTUNG" co nas rozśmieszyło do łez.